Mahmut Akman
İş ve Sosyal Güvenlik Danışmanı
21 Mayıs 2021

Konuyu aşağıda özetine yer verilen Yargıtay Kararı ile belirtelim.

Yargıtay 22. Hukuk Dairesi’nin 17.01.2014 tarihli 2013/1986 E. – 2014/296 K. sayılı kararında;

Somut olayda, hükme esas alınan bilirkişi raporunda, davacının işe gidiş gelişlerinde serviste geçirdiği süre de çalışma süresinden sayılarak fazla çalışma ücreti alacağı hesaplanmıştır.

4857 sayılı İş Kanunu’nun 66. maddesi gereğince madenlerde, taşocaklarında yahut her ne şekilde olursa olsun yeraltında veya su altında çalışılacak işlerde işçilerin kuyulara, dehlizlere veya asıl çalışma yerlerine inmeleri veya girmeleri ve bu yerlerden çıkmaları için gereken süreler, işçilerin işveren tarafından işyerlerinden başka bir yerde çalıştırılmak üzere gönderilmeleri halinde yolda geçen süreler, demiryolları, karayolları ve köprülerin yapılması, korunması ya da onarım ve tadili gibi, işçilerin yerleşim yerlerinden uzak bir mesafede bulunan işyerlerine hep birlikte getirilip götürülmeleri gereken her türlü işlerde bunların toplu ve düzenli bir şekilde götürülüp getirilmeleri esnasında geçen süreler işçinin günlük çalışma sürelerinden sayılır. Aynı maddenin son fıkrasına göre ise, işin niteliğinden doğmayıp da işveren tarafından sırf sosyal yardım amacıyla işyerine götürülüp getirilme esnasında araçlarda geçen süre çalışma süresinden sayılmaz.

Bu durumda, 4857 sayılı Kanun’un 66. maddesinin son fıkrası hükmü dikkate alınmadan, yanlış değerlendirme ile davacının işe gidiş gelişlerinde serviste geçen sürenin de çalışma süresinden sayılması hatalıdır. Ayrıca, imzalı ücret bordrolarında fazla çalışma ücreti tahakkuk ettirilen ayların tamamının hesaplama dışında tutulması yerine, ücreti ödenen fazla çalışma süresinin (saatinin) hesaplanan toplam fazla çalışma süresinden (saatinden) mahsup edilmesi de usul ve kanuna aykırı olup bozmayı gerektirmiştir.